Dalından düşmeyen yaprak

[awr]

Mahallenin bir sokağının neredeyse tamamı ressamlardan oluşmaktaydı... Bu mahallenin üç katlı bir evinin tepesinde iki kız arkadaşın stüdyoları bulunmaktaydı...Alt katlarında ise yaşlı bir ressam otururdu... Günlerden bir gün kızlardan biri zatüree hastalığına yakalandı... Genç kız günden güne eriyordu... Bir gün arkadaşı resim yaparken o da yatağında pencereden dışarı bakıyor ve geriye doğru sayıyordu... “O n iki” dedi, biraz sonra da “On bir” , arkasından “On” , sonra “Dokuz” daha sonra hemen birbiri ardına “Sekiz” ve “Yedi!..”

Arkadaşı merakla baktı...Sayılacak ne vardı acaba ? Görünürde sadece kasvetli, bomboş bir avlu ile altı yedi metre ötedeki tuğla evin çıplak duvarı görünüyordu... Budaklı köklerinden çürümüş, yaşlı mı yaşlı bir asma, tuğla duvarın yarı boyuna kadar tırmanmıştı... Dönüp arkasına “Neyin var “ diye sordu...

Hasta kız fısıltı halinde “Altı” dedi, “Artık hızla düşüyorlar... Üç gün önce neredeyse yüz tane vardı... Saymaktan başıma ağrı giriyordu... Ama şimdi kolaylaştı... İşte bir daha gitti... Topu topu beş tane kaldı...” “Beş tane ne?” diye sordu arkadaşı... “Yapraklar, asmanın yaprakları... Sonuncusu da düşünce, ben de mutlaka öleceğim!.. Hissediyorum bunu...”

Arkadaşı ona saçmalamamasını söyleyip içmesi için çorba götürdü... Fakat o “İşte bir tanesi daha gidiyor... Hayır çorba falan istemiyorum... Bununla birlikte geriye dört tane daha kaldı...

Hava kararmadan sonuncusunu da görmek istiyorum... Ondan sonra bende gideceğim” diyerek cevap verdi... Genç kız uykuya daldığında arkadaşı da alt kattaki yaşlı ressamı ziyarete gitti...

Bu sırada yaprak olayını da anlattı yaşlı adama... Yukarı çıktığında arkadaşı uyuyordu...

Ertesi sabah hasta kız hemen arkadaşına perdeyi açmasını söyledi...

Ama hayret! Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen upuzun gece boyunca aralıksız yağan yağmur ve şiddetiyle esen rüzgardan sonra, bir asma yaprağı hala yerinde duruyordu... Sapına yakın tarafları hala koyu yeşil kalmakla birlikte, testere ağzı gibi tırtıllı kenarlarına ölümün ve çürümenin sarı rengi gelmiş olan yaprak, yerden altı metre yükseklikteki bir dala yiğitçe asılmış duruyordu...

“Bu sonuncusu “ dedi hasta kız... Geceleyin mutlaka düşer diye düşünmüştüm... Rüzgarı duydum...

Bugün düşecektir, o düştüğü an ben öleceğim...” Ağır geçen gün sona erdiğinde, onlar alacakaranlıkta bile asma yaprağının duvarın önünde sapına tutunmakta olduğunu görebiliyorlardı...

Derken şiddetli yağmur tekrar başladı... Hava yeteri kadar aydınlanır aydınlanmaz, genç kız hemen perdenin açılmasını istedi... asma yaprağı hala yerindeydi...

Genç kız, yattığı yerden uzun uzun yaprağı seyretti... Sonra arkadaşına seslendi:

“Münasebetsizlik ettim... Benim ne kötü bir insan olduğumu göstermek istercesine, bir kuvvet o son yaprağı orada tuttu... Ölümü istemek günahtır... Şimdi bana biraz çorba verebilirsin!”

Akşam üstü gelen doktor ayrılırken “Şimdi alt kattaki bir hastaya bakmam gerekiyor... Yaşlı bir ressammış sanırım ... O da zatürree.. Yaşlı adamcağız çok ağır bir durumda, kurtulma umudu yok ama daha rahat eder diye bugün hastaneye kaldırılıyor” dedi...

Ertesi gün doktor, genç kızı muayene ettikten sonra müjdeyi verdi:

“Tehlikeyi atlattınız, siz kazandınız!”

O gün öğleden sonra arkadaşı artık iyileşmiş olan genç kıza alt kattaki yaşlı adamı anlattı...

Yaşlı adam iki gün hastanede yattıktan sonra ölmüş... Hastalandığı günün sabahı kapıcı onu aşağıda, odasında sancıdan kıvranırken bulmuş... Pabuçları, elbisesi baştan aşağı sırılsıklam, her yanı buz gibi bir haldeymiş... Öyle korkunç bir gecede nereye çıktığına akıl sır erdirememiş kimse ...

Sonra, hala yanık duran bir gemici feneri, yerinden sürüklene sürüklene çıkarılmış bir portatif merdiven, bir de üstünde birbirine karışmış sarı, yeşil boyalarla bir palet ve sağa sola saçılmış birkaç fırça bulmuşlar... O zaman o son yaprağın sırrı da çözüldü! Rüzgar estiği zaman bile yerinden oynamayan yaprak, yaşlı ressamın şaheseriydi... Yaşlı adam, son yaprağın düştüğü o yağmurlu gece oraya bir yaprak resmi yapıp yapıştırılmıştı!...